Wat een grote eer en wat was het buitengewoon. Op 13 november werd de president van Oostenrijk dr. Alexander van der Bellen in het Joods Kwartier rondgeleid en er werd een receptie gehouden in de Ma’amad van de Portugese Synagoge, derhalve kon ik toen al de president ontmoeten. Een hele innemende persoonlijkheid, die ook nog wortels in Nederland heeft. Ik was uitgenodigd omdat ik in september de onderscheiding heb mogen ontvangen, maar daarnaast waren ook Wouter Kuyck en Rein Nota van het bestuur aanwezig. Het geheel was erg gezellig en we hebben behalve met de president en zijn vrouw, ook met andere mensen kennis kunnen maken.

De volgende dag op 14 november dus naar paleis Noordeinde voor de lunch bij hunne majesteiten de koning en de koningin, gelukkig reed Rein mee, daardoor ben ik niet verdwaald. Je moet netjes laten zien wie je bent, je uitnodiging wordt gescand en je moet je legitimatie laten zien aan de mensen van de marechaussee. Dan mag je de auto parkeren en daarna de trap op waar twee lakeien met de sabel omhoog staan en andere lakeien je stijlvol begroeten. Hierna mag je in een soort ontvangstkamer komen en daar krijg je, voordat je naar de koning en de lunch mag, een drankje, een kaartje met je plek aan tafel en een kaartje waarop staat wie je bent, Daarna weer een trap op en daar word je door de ceremoniemeester in het Duits aangekondigd, in mijn geval Frau drs. Marjon de Klijn, Präsidentin des niederländischen Mauthausen-Komitees: Stiftung Freundeskreis `Mauthausen´ . Dan mag je de koning, mevrouw en meneer Van der Bellen en de koningin een hand geven. We dienden nog even te wachten en toen zei de koning tegen mij dat hij het toch wel heel bijzonder vond dat ik zulk goed werk doe (ik natuurlijk knalrood, maar dat paste bij mijn kledij)

Ik antwoordde hem dat ook hij hiervoor zijn best doet.

We zaten aan een grote rechthoekige tafel, en ik zat tijdens de lunch naast Marco Hennis, de ambassadeur van Nederland in Oostenrijk. Hij had me die dag ervoor al gezegd dat ik me niet druk hoefde te maken en dat had me wel een beetje gerust gesteld, maar ik had niet verwacht dat de koning ook nog tegen mij zou spreken. Aan de andere kant zat ik naast de voormalige directeur van het museum van Volkenkunde in Leiden en Wenen. Ook met hem heb ik een prettig gesprek gehad.
Toen ik de ambassadeur van Oostenrijk bedankte voor haar nominatie, vertelde zij mij, dat de ambassade alleen maar een aanbeveling had gedaan en dat er bij het koninklijk huis een keuze was gemaakt.

De lunch begon met een toespraak van de koning en daarna een toespraak van de president, die correct memoreerde aan het feit dat Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog natuurlijk wel met de nodige foute Oostenrijkers zoals Aus der Fünten en Seyss – Inquart, te maken heeft gehad, (hij refereerde hieraan niet zonder enige emotie) maar dat hij het des te belangrijker vond dat hij hier zo hartelijk ontvangen is. Aan het einde van de lunch kregen we koffie en toen was het afgelopen en werd ons weer de hand geschud en mochten we naar huis. Gelukkig werd ik door een van de lakeien naar beneden begeleid, want die trappen zonder leuning, zijn best lastig. Ik vond het heel bijzonder en zal dit bezoek niet snel vergeten.

De foto’s zijn door mij gemaakt van de televisie-uitzending op 17 november in Blauw Bloed op Nederland 2.